ผู้เขียน: สันติสุข กาญจนประกร
“คุณคะ ถ้าเราเจอกันอีก คุณจะจำฉันได้ไหมคะ”
1.
ก้อนเนื้อชราคะเนอายุเจ็ดสิบในอก สมถวิล โลดเริงราวหญิงสาวเมื่อสบแววตาเด็กชายวัยห้าขวบคนนั้น หล่อนจ่อมบนม้านั่งสวนสาธารณะอำเภอสันกำแพงจังหวัดเชียงใหม่ทางรัฐจัดไว้ให้คนทุกชนชั้นใช้เป็นสิ่งใหม่ของประเทศผลิตผล การกระจายอำนาจและงบประมาณ ความจริงยังมีห้องสมุด ศูนย์ฟิตเนส โรงเรียนนานาชาติ และอีกนานัปการที่เป็นสวัสดิการฟรี
มือเหี่ยวตกกระใกล้เคียงใบน้ำตาลแห้งกรอบปลิดขั้วคิดถึงต้นตื่นเต้นจนสั่นระทก ลมพัดแดดเช้าหอมอาบละมุนเคล้าคละความหนาวของต้นเดือนธันวาคมชวนสุนทรีย์อารมณ์
“คุณคะ ถ้าเราเจอกันอีก คุณจะจำฉันได้ไหมคะ” หญิงชราพึมท่องประโยคนี้ออกมาอีก เป็นครั้งที่ล้านแล้วกระมัง
ประโยคเพ้อเจ้อสมถวิลไม่นึกฝันมันจะเป็นจริงเอาเมื่อล่วงปัจฉิมวัย ตั้งแต่คนรักด่วนจากยังหนุ่มแน่นไม่เอ่ยลาสักคำหล่อนไม่คิดมีใครอีกเลย สมถวิลชรามั่นใจแววตาของเด็กคู่นั้นคือแววตาสามีตนแน่นอนผนึกโลกทั้งใบ ฤดูกาลทุกฤดู คำบอกรักทุกคำเท่าที่คนเราจะสรรมาพูดต่อกัน อ่อนโยนและไร้เดียงสาเสมอ
“ในที่สุด คุณก็กลับมาหาฉัน” หญิงชราเสียงสั่นเทา
“ตอนคุณจากไปฉันยอมรับและเข้าใจ ไม่เคยว่าอะไรคุณเลย”
ตลอดชีวิตสมถวิลเฝ้าน้อยใจทำไมดวงตะวันยังขึ้น ทำไมสายน้ำปิงยังคงไหล ทำไมดอกไม้ยังคงผลิสะพรั่ง ทำไมคลื่นยังคงโถมฝั่ง ไม่รู้บ้างหรือไรโลกของหล่อนจบสิ้นสมบูรณ์ แล้วสมถวิลล่ะรู้บ้างไหม เจ็บปวดคือหนึ่งเม็ดทรายบนผืนหาด จ้องใกล้จักมากมายมหาศาลมองไกลเป็นเพียงผืนเรียบเดียว ถอยออกมาถอยออกมาอีกสิผู้แพ้พ่าย
2.
เจอกันหนแรกอายุราวยี่สิบสมถวิลเป็นข้าราชการในหอศิลปวัฒนธรรมเมืองเชียงใหม่ด้านหลังอนุสาวรีย์สามกษัตริย์ ส่วน ไกล คือนักเขียนประจำนิตยสารท่องเที่ยวฉบับหนึ่งเขาเดินทางจากเมืองหลวงเพื่อเก็บข้อมูลสำหรับสกู๊ปสดใหม่ยังไม่เคยมีใครเขียน วัตถุดิบที่ดีสุดจะเป็นอื่นใดหากไม่ออกจากปากเจ้าถิ่น ในความรักมักเป็นเรื่องบังเอิญ ทว่าสัมพันธ์รักระหว่างสมถวิลกับชายหนุ่มห่างไกลคำว่าบังเอิญ
สมถวิลเชื่อว่าการงานทำให้หล่อนพบไกล
“ชื่อไกลคำเดียวเหรอคะ” สมถวิลสาวขมวดคิ้ว
“ครับ คำเดียวเลย ทั้งชื่อเล่นชื่อจริง” ไกลตอบ
ด้วยรถยนต์คนเดียวจากกรุงเทพฯ เขาใช้เส้นทางถนนพหลโยธิน แยกเข้าทางหลวงหมายเลข 32 ผ่านอยุธยา อ่างทอง นครสวรรค์ หลังจากนั้นเป็นทางหลวงหมายเลข 117 ไปยังพิษณุโลก ต่อด้วยทางหลวงหมายเลข 11 ผ่านลำปาง ลำพูน ถึงเชียงใหม่ระยะทางประมาณ 695 กิโลเมตร ท้ายสุดจอดรถบริเวณเคยเป็นสะดือเมืองในสมัยพระยาเม็งราย
ที่ตั้งของเสาอินทขีลหรือเสาหลักเมืองก่อนย้ายไปวัดเจดีย์หลวง ผืนดินเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่พระเจ้ากาวิโรรสสุริยวงศ์ เจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่องค์ที่หกจนถึงเจ้าดารารัศมี ก่อนสยามล่าอาณานิคมรวมศูนย์
ภายในหอศิลปวัฒนธรรมเมืองเชียงใหม่จัดแบ่งพื้นที่อาคารด้านหน้าเป็นส่วนจัดแสดงนิทรรศการถาวร อาคารด้านหลังเป็นสถานที่จัดกิจกรรมทางวัฒนธรรม นิทรรศการหมุนเวียน ห้องจำหน่ายของที่ระลึก ห้องนิทรรศการศิลปกรรมล้านนา ห้องสารสนเทศและห้องภัณฑารักษ์ ห้องนิทรรศการถาวรสิบห้าห้อง
จัดแบ่งเนื้อหาสาระนับตั้งแต่เวลายุคก่อนประวัติศาสตร์ ยุคสร้างบ้านแปงเมือง ล่วงเลยผ่านวันเวลาอันรุ่งเรืองและเสื่อมถอยเปลี่ยนแปลงจวบจนเป็นเมืองเชียงใหม่ในปัจจุบัน
“ก่อนจะเป็นเชียงใหม่ จากร่องรอยการตั้งถิ่นฐาน บ่งบอกถึงการมีผู้คนอาศัยในพื้นที่นี้หลายพันปี” สมถวิลเล่าในมืดครึ้มคล้ายร่มรักเริ่มกาง
“อารยธรรมสองลุ่มแม่น้ำราบลุ่มแม่น้ำกกและลุ่มแม่น้ำปิง การสร้างบ้านแปงเมืองเชียงใหม่ ประกอบด้วยความเชื่อหลายอย่างค่ะ ความเชื่อเรื่องนิมิต ชัยมงคล ศาสนาพิธีกรรม ปัจจุบันพื้นที่เมืองเชียงใหม่ก็คือบริเวณสี่เหลี่ยมด้านใน มีคูเมืองล้อมรอบ ความสัมพันธ์กับภูมิภาค เมืองเชียงใหม่มีการติดต่อสัมพันธ์กับเมืองต่างๆ ทั้งด้านการค้า การบริการปกครอง”
หล่อนเล่าต่อว่า ร้อยปีล่วงการทำสัมปทานป่าไม้ และการสร้างทางรถไฟ ทำให้เชียงใหม่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว เจ้าหลวงเชียงใหม่ ราชวงศ์เม็งราย ปกครองเชียงใหม่เป็นเวลา 262 ปี อยู่ในปกครองโดยพม่า 216 ปี จากนั้นเจ้ากาวิละ แห่งเมืองลำปาง ภายใต้การสนับสนุนจากกรุงเทพฯ ได้ต่อสู้ให้เชียงใหม่เป็นอิสระจากพม่า
อาคารส่วนหลัง แบ่งเป็นห้องนิทรรศการหมุนเวียน ลานกิจกรรมกลางแจ้ง ห้องประชุม ร้านขายของที่ระลึก และร้านกาแฟ
“คุณสมถวิลบ้านอยู่ไหนเหรอครับ” ไกลถามจิบเอสเปรสโซร้อนขมปี๋
“สันกำแพงค่ะ” หล่อนตอบจิบน้ำเปล่า
“บ้านเกิดคุณ ทักษิณ” กาแฟรสแปร่งทาบทาลิ้นไกล เขาถามแบบไม่ต้องการคำตอบ
นกหลายตัวประสานเสียงร้องละม้ายออร์เคสตรารัก
“จะได้ไหมหากผมขอให้คุณพาผมเก็บข้อมูลในเชียงใหม่”
“ลองถามเจ้านายก่อนนะคะ”
หายตัวชั่วครู่สมถวิลกลับมาพร้อมรอยยิ้มแทนคำตอบ
เดือนกว่าคนทั้งคู่ใช้ชีวิตร่วมกัน แม่น้ำข่า อุทยานหลวงราชพฤกษ์ พระบรมธาตุดอยสุเทพ วัดเจดีย์หลวงวรวิหาร ดอยอ่างขาง สวนสัตว์เชียงใหม่ ถนนคนเดินท่าแพ สถานีเกษตรหลวงอินทนนท์ ดอยอินทนนท์ พระตำหนักภูพิงค์ราชนิเวศน์ บ้านม้งดอยปุย ถนนนิมมานเหมินทร์ หมู่บ้านแม่กำปอง ม่อนแจ่ม
สวนสนบ่อแก้ว ดอยม่อนอังเกตุ ดอยหลวงเชียงดาว วัดอุโมงค์ ผาช่อนครเพตราแห่งประเทศไทย กิ่วแม่ปาน ป่าสนวัดจันทร์ หรือ ศูนย์พัฒนาโครงการหลวงวัดจันทร์ สวนพฤกษศาสตร์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ อุทยานแห่งชาติออบหลวง ผาขุนแตะดอยผ้าขาวน้อย ป่าปงเปียง ขุนช่างเคี่ยน ชมดอกนางพญาเสือโคร่งซากุระเมืองไทย
พาไหว้พ่อกับแม่สมถวิลแนะไกลให้รู้จัก
“เปิ้นเป๋นคนกรุงเทพฯ จะไปคิดฝันอะหยั่งไก๋ จะเสียใจ๋เมื่อลูน” พ่อเตือนเหมือนรู้หลังรถไกลเลือน
“เป๋นมะยิงจะไปเผลอใจ๋ปล่อยก๋ายหื้อป้อจายง่าย” แม่เตือนเหมือนทราบ
ครั้นได้วัตุดิบเขียนจบครบสมปรารถนาถึงคราวต้องอำลา ลักษณะการโบกมือของคนเรามีหลายประเภท ยกขึ้นตั้งฉากลำตัวสะบัดฝ่ามือแรงครั้งเดียวแสดงถึงเฉียวฉุนอารมณ์ละม้ายนายกรัฐมนตรีประยุทธ์ขึ้งเครียดนักข่าวถามไร้สาระ ยกขึ้นตั้งฉากลำตัวฝ่ามือค้างแช่ฉายอาลัยอาวรณ์ โบกมือซ้ายขวาช้าเชือนสังหรณ์ไม่น่าเจอกันอีก
“ลาก่อนค่ะไกล” สมถวิลโบกมือเชือนช้า
“ครับสมถวิล ตีพิมพ์เป็นเล่มแล้วผมจะส่งมาให้” ยกฝ่ามือค้าง
ระหว่างขับรถกลับกรุงเทพฯ ไกลคิดถึงการตั้งรกรากยังที่ไกลแสนไกล
3.
ยังติดต่อกันทางโทรศัพท์สมถวิลไกลเสียงหัวเราะของคนเราโกหกกันไม่ได้ เสียงหัวเราะคนโกงกิน เสียงหัวเราะจริงใจ เสียงหัวเราะบ้าอำนาจ เสียงหัวเราะเจ้ายศเจ้าอย่าง เสียงแค่นหัวเราะลวงหลอก เสียงหัวเราะเปี่ยมหวังดี เสียงหัวเราะเพราะคิดถึง เสียงหัวเราะเพราะรัก เสียงหัวเราะเพราะปรารถนาชิดใกล้ เราจับทุกอย่างได้จากเสียงหัวเราะ
ครั้งหนึ่งคนทั้งสองคุยกัน
“เคยฟัง บ็อบ ดีแลน ไหม” ไกลถาม
“เคยค่ะ” สมถวิลตอบ
“ชอบเพลงไหนครับ” ไกลรุก
“เอ… หลายเพลงนะคะ”
“ผมหมายถึงเพลงโปรดน่ะ”
“อืม อย่างนั้นก็เพลง ไลค์ อะ โรลลิ่ง สโตน ค่ะ” หญิงสาวเลือก
“ชอบท่อนไหนครับ” ไกลไม่เลิก
“ถามยากจังค่ะ ขอคิดแปบนะ”
“ได้เสมอ ตลอดชีวิตยังได้” ชายหนุ่มหยอด
ไกลไม่เห็นหรอกสมถวิลหน้าแดงซ่าน
“ท่อนนี้มั้งคะ”
Aw, princess on the steeple and all the pretty people
They’re all drinking, thinking that they’ve got it made
Exchanging all precious gifts
But you’d better take your diamond ring, you better pawn it, babe
You used to be so amused
At Napoleon in rags and the language that he used
Go to him now, he calls you, you can’t refuse
When you ain’t got nothing, you’ve got nothing to lose
You’re invisible now, you got no secrets to conceal
How does it feel?
How does it feel?
To be on your own?
With no direction home?
A complete unknown
Like a rolling stone
“โอ้โห ท่อนเดียวกันเลย” ไกลแกล้งเอาใจ
อีกครั้งหนึ่งคนทั้งคู่คุยกัน
“เคยได้ยินมุกนี้ไหมคะไกล” สมถวิลสาวถาม
“หืม… มุกไหนครับ” ไกลหนุ่มฉงน
“ถ้ามนุษย์ต่างดาวจะมายึดครองโลก สามสิ่งที่คุณจะโกหกเพื่อไล่พวกเขา มีเรื่องอะไรบ้างคะ”
“อืม… น่าสนุก ขอคิดแปบนะครับ”
“ได้ค่ะ ตลอดชีวิตยังได้”
สมถวิลไม่รู้หรอกหัวใจชายหนุ่มเต้นระรัว
“ประเทศไทยปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตย ผู้ปกครองใจดีมาก และข้าราชการไม่เคยโกงกินครับ”
“โอ้โห ดีย์มากค่ะประเทศนี้ ดีย์จนมนุษย์ต่างดาวคงเพ่นกระเจิง”
ทั้งคู่ประสานเสียงหัวเราะ
เมื่อนิตยสารท่องเที่ยวเดินทางมาถึงสันกำแพงสมถวิลถึงรู้ว่ามันเป็นภาษาอังกฤษ ผลิตโดยเอเจนซีโฆษณาแมคแคนแสดงว่าไกลเก่งภาษาอังกฤษมากหล่อนเดาถูก เขาจบโรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน และมหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ แปลไทยเป็นอังกฤษและอังกฤษเป็นไทยแคล่วคล่อง สมถวิลภูมิใจในตัวชายหนุ่มยิ่งไล่เปิดอ่านทุกหน้า
“คุณชอบที่ผมเขียนไหมครับ” ไกลถามทางไกล
“ชอบมาก แต่จะมากที่สุดหากคุณไม่ใส่ชื่อบางคนลงไป” สมถวิลตอบทางไกล
“ต้องใส่สิครับ”
สมถวิลอาย
“คุณมีแพลนจะขึ้นมาเที่ยวอีกไหมคะ” หล่อนหยอด
“หยุดยาวสงกรานต์ดีไหมครับ” เขาถามขอความเห็น
“เยี่ยมเลยค่ะ”
“จะพาผมเที่ยวไหนบ้างครับ”
“ต้องมาก่อนถึงรู้ค่ะ ประหลาดใจแน่นอน”
ไกลประหลาดใจจริงสมถวิลเดาเก่งหล่อนขับรถพาเขาไปพักริมแม่น้ำโขงอำเภอเชียงของจังหวัดเชียงรายโกหกพ่อกับแม่ไปสัมมนา
พักคนละหลัง
ระเบียงด้านหลังบ้านพักไกลเผยให้ยลสายน้ำโขงไหลเอื่อยน่าอิจฉาตะวันกำลังห่มผ้าให้ทิวเขาเตรียมเข้านอน นกสีขาวบินเรี่ยผิวผืนระยิบเตรียมกลับรวงรัง สีกลางคืนละลายฟ้ากลายทึมเทาแต่ไม่เหงาเศร้า ทั้งคู่กินปลาแม่น้ำทอดกระเทียม ชุดน้ำพริกอ่องผักสดแคบหมู แกล้มเบียร์ขวดใหญ่สี่ขวดสนทนายืดยาวราวใกล้วันสิ้นโลกเหลือคนสองคน
“ไกลรู้จักครูบาศรีวิชัยไหมค่ะ” จู่ๆ หล่อนถามยกเบียร์จิบน้อย
“แน่นอน” ชายหนุ่มยักคิ้วยกแก้วจิบมาก
“ครูบาศรีวิชัยผู้คนจำนวนมากต่างเชื่อว่าท่านคือ เจ้าตนบุญแห่งล้านนา หากอยู่ในภาวะยุคเข็ญก็มักปรากฏตนบุญ มาช่วยปราบยุคเข็ญช่วยเหลือประชาชน ท่านต่อต้านนโยบายในการ รวมอำนาจเข้าสู่ศูนย์กลาง คณะสงฆ์ฝ่ายปกครองมีความเห็นว่าอิทธิพลครูบาศรีวิชัยมีความแข็งกล้า กระทำการดื้อดึงต่อเจ้าคณะสงฆ์หลายประการ
“อย่างไม่ร่วมอุโบสถสังฆกรรมกับคณะสงฆ์หมู่เดิม ทำให้เหตุการณ์ต่างๆ เริ่มบานปลายเมื่อวัดต่างๆ ขอแยกตัวออกไปกว่า 90 วัด ทำให้ครูบาศรีวิชัยถูกส่งตัวไปที่กรุงเทพฯ เพื่อระงับเหตุบานปลาย พระสงฆ์บวชโดยครูบาศรีวิชัยถูกสั่งให้สึกและมีการแจ้งข้อหาท่านเพิ่มอีกข้อหาหนึ่ง คือการตัดไม้ทำลายป่าที่เกิดจากการสร้างถนนขึ้นพระธาตุดอยสุเทพโดยไม่ได้รับอนุญาต”
เกิดเสียงเงียบอันอื้ออึง
“พอเข้าใจความคิดคนเชียงใหม่ไหมคะไกล” หล่อนขมวดคิ้ว
“คิดว่าพอเข้าใจครับ”
คืนนั้นสมถวิลไม่ได้กลับบ้านพักตน
4.
ลูกชายคนเดียวไกลคิดตนเห็นแก่ตัวเดินทางไกลอกตัญญูต่อพ่อกับแม่ตั้งรกรากยังสันกำแพงกำแหงปฏิญาณจะส่งเงินให้ทุกเดือน เคลื่อนคล้อยสู่วันวิวาห์คริสตจักรที่หนึ่งเชียงใหม่เขาอยู่ในชุดสูทสากลเทาสมถวิลฟูฟ่องในขาวราวกระดาษรอไกลจดบันทึกรักบทใหม่ สูงใหญ่ฝ่ายชายหล่อเหลาเค้าหน้าคล้าย เคน ธีรเดช วงศ์พัวพันธ์
ร่างเล็กเจ้าสาวหน้าแป้นแบบคนเหนือผิวขาวสะอาด ทั้งสองตัดสินใจจะมีลูกในอีกสองปีข้างหน้า
ระหว่างรอพ่อตาสร้างเรือนหอสันกำแพงอดีตคนปลูกบ้านเก่าไกลและสมถวิลอาศัยในคอนโดมิเนียมกลางเมือง ซื้อมอเตอร์ไซค์ขี่ซื้อของใกล้ ชายหนุ่มลาออกจากงานประจำกลายนักแปลอิสระยังรับงานให้ที่เดิมเพิ่มที่อื่นเพื่อสะสมเงินสำหรับการมีลูก ส่วนสมถวิลยังทำงานในหอศิลปวัฒนธรรมเมืองเชียงใหม่ เมื่อบ้านสันกำแพงเสร็จไกลได้รับของขวัญตนคิดมีค่ายิ่ง
ตัวบ้านชั้นเดียวล้อมโอบด้วยไม้ผลนานาบึงน้ำใหญ่ผ่าเผยกลางผืนดิน
“ไกลจะตั้งชื่อมันว่าอะไร” สมถวิลอมยิ้ม
“เนเน่” ชายหนุ่มตอบกลั้วหัวร่อเอิ๊กอ๊าก
“แมวไทยเหลืองหลงนี่นะชื่อเนเน่”
“ช่าย ย่อมาจาก เนติวิทย์”
“เนติวิทย์ไหนอีกล่ะ” สมถวิลฉงายฉงน
“อ้าวๆ ไม่รู้จัก เชยมาก เนติวิทย์ โชติภัทร์ไพศาล ไง”
“ทำไมต้องคนนี้”
“หัวก้าวหน้าดี เอาไว้เตือนใจผมว่าอย่าให้แพ้แมว”
“เหมือนเสียหมางี้หรอ”
“ใช่ๆ” ทั้งคู่ประสานหัวร่อ
สมถวิลจดจำแววตาไร้เดียงสาคู่นั้นของไกลขึ้นใจ
จำลองการเลี้ยงลูกไปในตัวไกลรักเนเน่เหมือนลูกชอบที่แมวเป็นสัตว์เย่อหยิ่งบอกไม่ถูกทำไมรักนัก อาจเป็นได้เขาคิดเนเน่คล้ายตนอย่างกับแกะคลุ้มคลั่งสันโดษ มันไม่ร้องกวนยามเขาแปลงานหิวเท่านั้นจะมาเคลียคลอข้อเท้าร้องเหมียวๆ นอกนั้นท่องเที่ยวไปทั่วอาณาบริเวณนอกบ้านนี่ก็เหมือนเขายิ่งนักปักใจรักมากขึ้นทุกวี่วัน
นอนไม่หลับในคืนหนึ่งไกลลุกจากเตียงร้องเรียกเนเน่มันนวยนาดเข้าหาหัวจุ๋มจิ๋มไถอ้อนแข้งซ้าย เขาอุ้มมันเปิดประตูบ้านแหงนคอตั้งบ่าดูดาว
“ดาวชัดมากเลยเนอะเนเน่” ไกลพูดกับแมว “มีแต่แกที่อยู่ด้วยกันยามจำเป็น”
ข่าวร้ายเดินทางเร็วกว่าข่าวดีหลังเนเน่หายสามวันพ่อตาเดินมาสะกิดหลังระหว่างไกลตอกแป้นพิมพ์แจ้งเจอแล้วจมน้ำในบึง ไกลตัวสั่นระทกนึกภาพทารกจมน้ำตาย ทุกมื้อเช้าเย็นเขานั่งก้มหน้ากินอาหารเคล้าหยาดน้ำตา ถอยตัวจนสุดขอบเก้าอี้ด้านในด้านหนึ่งนักจิตวิทยาเรียกมันว่าตำแหน่งหลบหนี
ทุกคืนนอนไม่หลับเขาจะลุกจากเตียงร้องหาเนเน่อุ้มเงาไว้แนบอกไกวแกว่ง
“ไม่เป็นไรนะลูกพ่อ ไม่เป็นไร ดูดาวสิลูก”
จินตนาการถึงน้ำทะลักเข้าจมูกไกลลองกลั้นหายใจให้นานสุดอย่างคิดฆ่าตัวตาย เมื่อถึงจุดทรมานเข้ากลั้นต่อรอคอยยมทูตเยี่ยมเยือนอึดอัดทุรนราย ชายหนุ่มกลายเหม่อลอยทุกขณะไม่มีใครบอกได้เขาคิดอะไรอยู่ สมถวิลถามไกลตอบคำพ่อตาห่วงไกลตอบไม่มีอะไรแม่ยายห่วงไกลตอบไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร
“ผมจะไม่มีลูกเด็ดขาด” ไกลพูดเหม่อๆ รัฐประหารความหวังทุกฝั่งฝ่าย
เช้าตรู่สมถวิลขับรถทำงานในเมืองห่วงคนรัก กลางวันแสกๆ ไกลบิดมอเตอร์ไซค์เหม่อลอยหาซื้อข้าวเที่ยงกินด้วยอัตราเร่งช้าเชื่องดุจกำลังคิดถึงบางสิ่ง รถยนต์ป้ายทะเบียนกรุงเทพฯ ห้อตะบึงตะบันไกลเต็มแรงตัวไปทางมอเตอร์ไซค์ไปอีกทาง เผอเรอไม่ใส่หมวกกันน็อคทุกความรู้สึกนึกครูดพื้นถนนด่วนจากสมถวิลไม่บอกลาสักคำ
5.
สัญญากับตนเองจะไม่มีใครหน้าไหนอีกแล้วสมถวิลครองความโสดโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา ปฏิทินถูกฉีกจนหล่อนเข้าสู่ห้วงปัจฉิมวัยอายุเจ็ดสิบ กิจวัตรประจำของคนชราคือตื่นเช้ามืดชงชาร้อนใส่กระติกทำแซนด์วิชแฮมชีสสองคู่สำหรับตนเองและไกล เดินช้ายังสวนสาธารณะนั่งลงบนม้าเหล็กรอฟ้าผลัดสีสู่สว่าง “กินสิไกล” หล่อนพูดกับผี
สมถวิลชราไม่ร้องไห้อีกแล้วหล่อนเสียน้ำตาจนสาแก่ใจตั้งแต่วัยสาวล่วงกลางคนจนเหือดแห้ง เพียงนึกเสียดายหากมีลูกเขาหรือเธอคนนั้นจะเป็นสัญลักษณ์เตือนใจถึงไกลอย่างเป็นรูปธรรม น่าเสียดาย น่าเสียดายจริงๆ หล่อนคิดเช่นนี้ประจำความเจ็บปวดขยำดวงใจวิ่นริ้วบทสนทนาปลิวหายช้าๆ ลาก่อนไกล
ยุคสมัยแห่งวัยกลางคนสมถวิลเปิดหนังสือสุดรักของไกลทีละเล่มจนถึง เถ้าถ่านแห่งวารวัน ของ คาสึโอะ อิชิงุโระ นักเขียนรางวัลโนเบล ในบางหน้าหล่อนเจอกระดาษแผ่นเล็กๆ เขียนว่า การเกิดกับการตายเป็นสิ่งเดียวกัน สมถวิลร้องไห้โฮเสียใจสุดซึ้งตรึงอุราไม่มีคำบอกรักเลยสักคำเคลือบแคลงไกลรักตนบ้างไหมห่วงตนบ้างหรือเปล่า
ล่วงลุเข้าชราภาพนั่นละหล่อนถึงเข้าใจทุกสิ่ง อยากให้คุณลองเดา
เอาล่ะ เราจะกลับไปตอนต้นของเรื่องสั้นชิ้นนี้ คุณยังจำได้ไหมสมถวิลชราชอบพูดประโยคไหน
“คุณคะ ถ้าเราเจอกันอีก คุณจะจำฉันได้ไหมคะ” ใช่! ประโยคนี้
หญิงชราเจอเด็กชายวัยห้าขวบหล่อนจดจำแววตาไร้เดียงสาคู่นั่นได้ดี คุณกลับมาหาฉันแล้วใช่ไหมคะไกล คุณกลับมาฉันแล้ว ขอบคุณพระเจ้า คุณกลับมาหาฉันแล้วจริงๆ ถูกของหล่อน ไกลกลับมาหาแล้วในเพ้อเจ้อ ในจินตภาพหล่อนครองรักตราบนานเท่านาน ผีสางตนใดมิอาจพรากจากรักแท้ได้อีก
ครั้นร่างงุ้มงอเช่นแม่มดชรากำลังจะลุกเข้าไปกอด เด็กชายตระหนกเตลิดไปไกลราวจะไกลสุดขอบโลก
ทิ้งสมถวิลชราสุดมือเอื้อม
ทิ้งไปไกลแสนไกล
ไกล…
แสน…
ไกล…
ผู้เขียน: สันติสุข กาญจนประกร
ประวัติ: อดีตบรรณาธิการ WAY MAGAZINE ยุคสิ่งพิมพ์ ปัจจุบัน เป็นบรรณาธิการ The Voters เว็บไซต์สื่อออนไลน์เพื่อการกระจายอำนาจ และการรณรงค์เลือกตั้งผู้ว่าฯ ทั่วประเทศ เจ้าของรวมเรื่องสั้น ฝนโปรยปรายใต้มงกุฎ พำนักริมนาในจังหวัดนนทบุรี ขายไอศกรีมไม่ผสมน้ำตาลเป็นอาชีพหลัก
อีเมล: wayofoak77@gmail.com / 085-662-6615
บัญชีธนาคาร: สันติสุข กาญจนประกร ธนาคารไทยพาณิชย์ 026-467514-2
