กาดหมั้ว

ขณะขับรถออกจากปางไฮ ซึ่งเปลี่ยนชื่อเป็นตำบลเทพเสด็จเมื่อราวยี่สิบปีที่ผ่านมา เครือออนนึกทบทวนถึงวันที่พบป๋างโดยบังเอิญเมื่อสองปีก่อน วันออกพรรษาปีนั้น เธอกลับไปทำบุญที่หมู่บ้าน หลังจากไม่ได้กลับกว่าสองปี การเรียนคณะศึกษาศาสตร์ เอกภาษาไทยที่มช.ปีแรก ทำให้เธอยุ่งกับกิจกรรมการรับน้องและกิจกรรมอื่น ๆ ตามประสาน้องปีหนึ่ง...

“ออกพรรษาวันก่อน อ้ายป๋างได้ไปทำบุญก่” “‘เจิง’ พาแม่ไปคนเดียว อ้ายบ่าได้ไป” “ปี๋นี้ บ่าตรงกับวันเกิด เลยบ่าไปวัดน่อ” ‘ป๋าง’ชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ด เพียงแต่พยักหน้า ยิ้มตอบ เขานึกถึงข้อความที่หญิงสาวส่งมาวันก่อน “สุขสันต์วันเกิด แต่ของขวัญขอติดไว้ก่อนเน่อเจ้า” “…”  “ได้แต่ยิ้ม...

“ออกพรรษาวันก่อน อ้ายป๋างได้ไปทำบุญก่”“‘เจิง’ พาแม่ไปคนเดียว อ้ายบ่าได้ไป”“ปี๋นี้ บ่าตรงกับวันเกิด เลยบ่าไปวัดน่อ”‘ป๋าง’ชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ด เพียงแต่พยักหน้า ยิ้มตอบ เขานึกถึงข้อความที่หญิงสาวส่งมาวันก่อน “สุขสันต์วันเกิด แต่ของขวัญขอติดไว้ก่อนเน่อเจ้า”“…” “ได้แต่ยิ้ม...

บทกวีโดย รอนฝัน  ตะวันเศร้า ฉันอาจล้มเหลวกับความคาดหวังรัฐบาลหยิบชิ้นปลามันแล้วมันก็เห็นชัดว่าทุกอย่างกำลังเดินไปสู่การเสียของแต่ฉันก็พบว่าตัวเองละเอียดอ่อนขึ้นมากพอที่จะไม่ต้องคิดว่าพรรคพวกนั้นมีบุญคุณกับชีวิตหนักหนา ฉันตกหลุมรักเธอในกลางปีก่อนที่ทุกอย่างจะมาสุดทาง , ไม่ก็เหมือนว่าสุดทางความหวังแห่งการได้รักอย่างที่ฝันเมื่อไพ่ Uno ในมือที่ทบทวีมากขึ้นทุกทีรัฐบาลก็ทำตัวเวรๆ ในวันที่ฉันยังรู้สึกซวยไม่น้อยกว่าการหวยแดกรอบที่ร้อยกว่าเขื่อนกั้นทะเลสาบที่เต็มไปด้วยยาพิษฉันหนีขึ้นสู่ภูสูงอันโดดเดี่ยวก่อนที่เบื้องล่างจะพังทลายและท่วมนองไปด้วยการสรรเสริญอดีตที่เคยเกลียดแบบเดียวกับ คำ ผกา ทะเลาะกับ ลักขณา...

“ป๋าง” หนุ่มบาริสต้าเจ้าของธุรกิจร้านกาแฟ และ “เครืออร” เพื่อนสนิทสาวคนพิเศษในห้วงเวลาของความรักที่ก่อตัวขึ้นบนวิถีชีวิตคนเมืองเชียงใหม่ ที่ต้องเปลี่ยนแปลงและปรับตัวจากการเผชิญปัญหามากมายหลายหลาก แต่บรรยากาศ สถานที่ในความทรงจำ และห้วงทำนองในเมืองล้านนาที่ยังคงเชื่อมคนทั้งคู่เอาไว้ด้วยกัน เมื่อการต้องบอกความในใจออกไปยากกว่าการลงหลักปักฐานในบ้านเกิด และลำธารเย็นจับใจหลังร้านกาแฟ...