กาดหมั้ว

“ออกพรรษาวันก่อน อ้ายป๋างได้ไปทำบุญก่”“‘เจิง’ พาแม่ไปคนเดียว อ้ายบ่าได้ไป”“ปี๋นี้ บ่าตรงกับวันเกิด เลยบ่าไปวัดน่อ”‘ป๋าง’ชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ด เพียงแต่พยักหน้า ยิ้มตอบ เขานึกถึงข้อความที่หญิงสาวส่งมาวันก่อน “สุขสันต์วันเกิด แต่ของขวัญขอติดไว้ก่อนเน่อเจ้า”“…” “ได้แต่ยิ้ม...

บทกวีโดย รอนฝัน  ตะวันเศร้า ฉันอาจล้มเหลวกับความคาดหวังรัฐบาลหยิบชิ้นปลามันแล้วมันก็เห็นชัดว่าทุกอย่างกำลังเดินไปสู่การเสียของแต่ฉันก็พบว่าตัวเองละเอียดอ่อนขึ้นมากพอที่จะไม่ต้องคิดว่าพรรคพวกนั้นมีบุญคุณกับชีวิตหนักหนา ฉันตกหลุมรักเธอในกลางปีก่อนที่ทุกอย่างจะมาสุดทาง , ไม่ก็เหมือนว่าสุดทางความหวังแห่งการได้รักอย่างที่ฝันเมื่อไพ่ Uno ในมือที่ทบทวีมากขึ้นทุกทีรัฐบาลก็ทำตัวเวรๆ ในวันที่ฉันยังรู้สึกซวยไม่น้อยกว่าการหวยแดกรอบที่ร้อยกว่าเขื่อนกั้นทะเลสาบที่เต็มไปด้วยยาพิษฉันหนีขึ้นสู่ภูสูงอันโดดเดี่ยวก่อนที่เบื้องล่างจะพังทลายและท่วมนองไปด้วยการสรรเสริญอดีตที่เคยเกลียดแบบเดียวกับ คำ ผกา ทะเลาะกับ ลักขณา...

“ป๋าง” หนุ่มบาริสต้าเจ้าของธุรกิจร้านกาแฟ และ “เครืออร” เพื่อนสนิทสาวคนพิเศษในห้วงเวลาของความรักที่ก่อตัวขึ้นบนวิถีชีวิตคนเมืองเชียงใหม่ ที่ต้องเปลี่ยนแปลงและปรับตัวจากการเผชิญปัญหามากมายหลายหลาก แต่บรรยากาศ สถานที่ในความทรงจำ และห้วงทำนองในเมืองล้านนาที่ยังคงเชื่อมคนทั้งคู่เอาไว้ด้วยกัน เมื่อการต้องบอกความในใจออกไปยากกว่าการลงหลักปักฐานในบ้านเกิด และลำธารเย็นจับใจหลังร้านกาแฟ...

Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนที่อยากสื่อสาร โดยความคิดเห็นไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ สามารถส่งมาได้ที่ lanner.editor@gmail.com หลังเลิกงานฉันนึกถึงหมอนที่บ้านหมอนลายก้อนเมฆเมฆก้อนนั้นคล้ายมีฝนตลอดเวลาเพราะสีปื้นดำจากน้ำลายบูด แมวหูพับชอบนอนทับและฝันหวานถึงอาหารเม็ดแมวจะฝันถึงฉันบ้างมั้ยนะ ?ขณะฉันยืนทำงานสิบชั่วโมงกว่าโดยไม่มีค่าแรงพิเศษนอกเวลามีแค่มื้อเที่ยงจากปิ่นโตสแตนเลสของนายจ้าง ฉันทำงานซ้ำซากเดินวนในเขาวงกตลังคลังสินค้าคลังสินค้าคงใหญ่ไปเรียกว่าห้องเก็บของใต้บันไดดีกว่า ฉันชอบแค่ช่วงพักเที่ยง…ออกไปสูดอากาศที่สวนป่าหลังอาคารฟังนายจ้างพล่ามเรื่องสงครามที่ไกลออกไปฉันนึกถึงร้านอาหารไทยใหญ่ในซอยห้องเช่าเมื่อเช้าซื้อข้าวฟืนถั่วทอดเดินกินมาถึงโกดังคล้ายว่าฉันได้ยินเรื่องสงครามจากทีวีที่นั่นเช่นกัน ฉันไม่สูบบุหรี่หรอกแค่ปลอดโปร่งเมื่อยืนในที่โล่งมองสนามหญ้ารกและน้ำท่วมขังดอกนางแย้มบานอยู่ตรงมุมนั้นฉันมองไม่เห็นลำต้นของมัน ฉันทำงานซ้ำซากไร้บทสนทนากับลังกระดาษเหงื่อบางหยดซึมหายตรงช่องผู้รับพัสดุชิ้นนี้ถูกตีกลับ - ไม่มีใครอยากรับ ค่าแรงเท่าเดิมโบนัสรายปีร่อยหรอลดลงมีเพียงกับข้าวในปิ่นโตของนายจ้างปริมาณลดลงทุกวันเมื่อวานมีไก่ต้มฟักวันนี้เหลือแค่ฟักพรุ่งนี้คงเหลือแค่ข้าวเปล่า หลังเลิกงานฉันคิดถึงหมอนใบนั้นใบที่มีรอยยุบและมีขนแมวประปรายคล้ายว่าฉันจะจมหลงไปในหลุมหล่มนั้นและไม่อยากโผล่หัวขึ้นมา หากว่าแมวหูพับตัวนั้นไม่ย่ำเดินบนพุงใหญ่กลมของฉันเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกแผดไปทั่วห้องและร้องเสียงแหลมเรียกหาอาหารเม็ดฉันไม่นึกอยากโผล่หัวขึ้นมาเลย… ฉันไม่นึกอยากไปทำงานเลยแต่ฉันก็ต้องไปเพื่อตัวฉันครอบครัวที่พรากจากและแมวหูพับตัวนั้น ฉันจึงต้องไปทำงานทุกวัน บทกวีโดย : ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนสามารถเป็นส่วนหนึ่งในการขยายพื้นที่การสื่อสารสังคมอย่างมีส่วนร่วม...

Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนที่อยากสื่อสาร โดยความคิดเห็นไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ สามารถส่งมาได้ที่ lanner.editor@gmail.com เรื่อง: สดายุ คำสิงห์ ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปี ปัญหา ภัยแล้ง ยังตามหลอกหลอน เกษตรกรชาวไทยเป็นประจำทุกปี โดยเฉพาะบริเวณ...