กาดหมั้ว

โปรดปลูกยุติธรรมในหัวใจ หากไม่ ความจริงที่มีอยู่ คือสินค้าก๊อปเกรดเอของปีศาจ หลับตา ฟังเสียงใบเรือสะบัด ฆาตกรกระแอมเพียงครั้ง เหล่าลูกหลานเหล่านั้น ไม่เคยกลับมาพร้อมสำเภาลำเดิม โปรดปลุกความเป็นธรรมในฤดูหนาว ให้พวกเขาตื่นมา ตั้งท่าป่าวร้องในขบวนพาเหรด สู่ยอดสูงสุดบนเนินปลวก กลางป่าจามจุรียักษ์ โปรดจงเป็นเขตแดนแห่งคำสารภาพ หากมีวิญญาณที่เพิ่งตายวันนี้ สำนึกสามัญพอมีอยู่ บอกตนเอง จะจากไปอย่างเงียบงัน หรือฝากร่องรอยแห่งสัจจะ ความจริงแห่งการกดขี่ ชี้หน้าตอบกลับไป ชนชั้นใดคือพวกระยำที่แท้จริง ในหัวใจแห่งสนธยา กลับมา มองยอดที่เพิ่งแตกหน่อในใจ ในเช้าวันถัดไป ขอให้เป็นเช่นที่ควรเป็น ไม่ใช่สินค้าก๊อปเกรดเอของปีศาจ "สินค้าก๊อปเกรดเอของปีศาจ" บทกวีโดย รอนฝัน ตะวันเศร้า ภาพจากนิทรรศการแสดงศิลปนิพนธ์ของนักศึกษา Media Art and Design คณะวิจิตรศิลป์ ชั้นปีที่ 4 มหาวิทยาลัยเชียงใหม่...

รุ่งแสงสาง... ฉันเดินทางแสวงหาขอบฟ้าใหม่ เหนือทุ่งธารรานร้าวแสนยาวไกล นับแต่ยังเยาว์วัยในครั้งนั้น มีสิ่งหนึ่งซึ่งค้างอยู่กลางอก ความทรงจำเรื้อรกสะทกสั่น รูปเลือนรางทาบทับกับวารวัน ตอกตรึงดั่งเงาฝันอันหม่นมัว คือภาพแม่และฉันคืนวันเก่า ยามสองเราระหกระเหินย่ำเดินทั่ว ฉันเพียงตามแม่ไปใจเต้นรัว แม่บอกว่าอย่ากลัว..บ้านแม่เอง แผ่นดินแม่แม้ขึ้นลงเลียบดงป่า แต่ใครเล่าจะกล้ามาข่มเหง กะเหรี่ยง-ไทใหญ่,รายเรียงรักเสียงเพลง เขาไม่เคยอวดเบ่งเบียดเบียนคน ปากก็ว่าขาก็เดินจนเกินตรอก แม่เร่บอกขายของริมท้องถนน ขนมจ้า จากแม่ปิงหญิงยากจน ต้องอดทน,มีลูกน้อยคอยเลี้ยงดู เดินหลังแม่เช้าสายจวนบ่ายคล้อย มองเมฆลอยลอดไม้ให้หดหู่ แม่พูดซ้ำ,น้ำตาฉันพลันร่วงพรู จิตรับรู้ทุกข์ยากลำบากกาย ความรู้สึกไหววาบ,ราวภาพประทับ ดุจไฟไม่มอดดับ ไม่ลับหาย เสียง “สามัญ” จะร่ำร้องก้องจนตาย ไม่สูญสลาย หากสถิตนิจนิรันดร์ เล่าเรื่องราวเล็กน้อยรอยชีวิต สื่อสารถึงรอยคิดและรอยฝัน เผื่อวันหนึ่งเวลาพรากเราจากกัน สาส์นอักษรยังยืนยัน “อุดมการณ์” ว่านั่นคืองดงามยาม “เทียมเท่า” เพื่อเพื่อนพ้องพี่น้องเราได้สืบสาน ดังปรากฏให้เห็นเช่นตำนาน ของมนุษย์นับแต่กาลอันไกลโพ้น ฉันเดินทางแสวงหาขอบฟ้าใหม่ เมื่อวิญญาณกระจ่างใสไม่พร่ำบ่น เก็บเรื่องเล่าเยาว์วัยไว้สอนตน ว่า “เสรีชน” คือคนกล้าแห่งสามัญ เรื่องเล่าของสามัญชน บทกวีโดย แม่น้ำ...

เรื่องและภาพ : เปีย วรรณา             ช่วงกว่าหนึ่งเดือนก่อน ขณะนั่งทำงานอยู่ในบ้านกลางดึกคืนหนึ่ง ฉันได้ยินเสียงอึ่งอ่างร้องก้อง เหมือนเสียงของมันจะดังมาจากในตัวบ้าน ความที่มัวแต่เร่งทำงานให้เสร็จ ฉันจึงไม่ได้สนใจหาที่มาของเสียง            ...

16 ตุลาคม 2565 โดย อรุณรุ่ง สัตย์สวี เดือนตุลาคมปีนี้ คนเก่าๆ เหล่านั้น ต่างแก่ชรา เลอะๆ เลือนๆ และตายกันไปหมดแล้ว บนเวทีรำลึก มีแต่นักดนตรีรุ่นลูกรุ่นหลาน กวีกางเกงขาสั้น พวยพุ่งบทกวีแห่งความ คับแค้นออกมาเป็นสายฝน ในวันอันแสนโศกสลด ฝนเทลงมาไม่ขาดสาย ร่มกันฝนหลากสี คล้ายความฝันของเด็กๆ ในศูนย์รับเลี้ยง ฉีกขาดกระจุยกระจาย เสียงปืนดังขึ้น ในเดือนตุลาคม คมกระสุนดั่งห่าฝนกระหน่ำ ทะลุอดีต ทะลวงอนาคต น้ำตาและเลือดอาบนอง เอ่อท้นท่วมถึงหัวอก คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ล้วนแก่ชรา เลอะๆ เลือนๆ และตายไปหมดแล้ว และฆาตกร ก็ได้ตายลงแล้ว

7 กันยายน 2565 ประชาธิปไตย ครึ่งต่อนทอนใบ ​ ​ อำนาจบาตรใหญ่ ​ ไม่รับผิด-รับแต่ชอบ​ การเมืองการค้า ใครตรวจตราตรวจสอบ​ ระบบระบอบ กอบโกยกับกอปรกรรม​ ​ รักชาติไทย ใครล้วนรัก...