กาดหมั้ว

บทกวีโดย นัสรนต์ ตงนุใย ฟ้าเปิดม่านเมฆคลี่คลายแดดตกสะท้อนพื้นผิวยามรุ่งอรุณเสียงนกเจี๊ยวจ๊าวหมู่ใบไม้อาบลมเย็นฉ่ำพญามดเดินเตร่เตร่ใบหญ้าสั่นสะทกละอองเกสรฟุ้งพรูสะพรั่ง ฟ้ากำลังปกปิดม่านเมฆเคลื่อนคล้อยบดบังตัวเองแสงแดดส่องเริ่มรีบหรี่โมงยามแห่งคืนพึ่งมาถึงจักจั่นเปล่งเสียงร้องระงมจันทร์กะพ้อเริ่มส่งกลิ่นสารหอมผีเสื้อราตรีกำลังหลับใหลใต้ต้นบีซเถาวัลย์เลี้ยวเป็นคดพากันยืดหยุ่นซากไม้พุพังเริ่มจะตายอนิจจาสรรพสิ่งเร้าเอย Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนสามารถเป็นส่วนหนึ่งในการขยายพื้นที่การสื่อสารสังคมอย่างมีส่วนร่วม เพื่อร่วมกันส่งเสียงของพวกเราให้ดังขึ้น! เปิดรับต้นฉบับงานสื่อสารทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็น บทความ ความคิดเห็น บทความวิชาการ สารคดีเชิงข่าว...

การนั่งดูเครือออนไลฟ์สดทุกวัน กลายเป็นกิจวัตรประจำของป๋างที่ขาดไม่ได้ เขาแอบยิ้มชอบใจหลายหน บางครั้งทำกาแฟให้ลูกค้าไปด้วย แอบยิ้มไปด้วย จนบางทีก็นึกขำตัวเอง การได้เข้าเมืองไปเจอหญิงสาวที่ร้านย่านถนนช้างม่อยอาทิตย์ละสองครั้ง เป็นสิ่งที่เขารอคอยใจจดใจจ่อ แต่หลายหนก็นึกเคืองตัวเองที่ยามพบกับหญิงสาว เขากลับอับจนถ้อยคำ สิ่งที่อยากพูด...

ที่บ้านปางไฮ ป๋างอดยิ้มไม่ได้ เมื่อนั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือ มองหญิงสาวพูดเจื้อยแจ้ว ทักทายคนที่เข้าไปชมไลฟ์สด “สวัสดีเจ้าอ้ายป๋าง ยินดีนัก ๆ ที่มาเป๋นกำลังใจ๋แม่ค้า ท่านผู้ชมที่เคยสั่งยำใบเมี่ยง กับน้ำเมี่ยงแล้วติดอกติดใจ๋ วันนี้...

หลังกลับถึงร้านที่ถนนช้างม่อย เครือออนนำกาแฟ และอาหารทุกอย่างที่นำมาจากร้านป๋าง ส่งต่อให้ศรีใจ เพื่อให้ลุงแก้ว กับลุงอินทร์ คนปั่นสามล้อ ตระเวนส่งในย่านตัวเมือง ​ หญิงสาวอดนึกถึงวันที่เธอ อิงดาวกับป๋างตระเวนส่งของด้วยกันไม่ได้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือ เปิดดูรูปถ่ายตัวเองที่โคนต้นยางวัดเจดีย์หลวง...

วันนี้ ​ เครือออนแวะเอายำใบเมี่ยงกับน้ำเมี่ยงที่ร้านของจันทร์เพ็ญไปให้ ‘อิงดาว’ เพื่อนสนิทคนหนึ่ง ซึ่งทำงานเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลประจำอำเภอ “เห็นว่าอยากกิ๋น เลยแวะเอามาหื้อ จากร้านของอ้ายป๋างกับแม่ที่เคยเล่าหื้อดาวฟังน่ะ” “ยินดีนัก ๆ จ้าออน” “บ่าเป๋นหยัง ฮู้แหละว่าช่วงนี้ดาวยุ่งขนาด...