| บทสนทนาสั้น ๆ ที่ร้านอาหาร |​

27/07/2022

เพิ่งเห็นหน้าเธอวันนี้​
แป้งทานาคายังคงเด่นที่ยุ้ยแก้ม​
ฉันนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกวักมือเรียก​
“หายไปตั้งนาน คิดว่ากลับประเทศไปแล้ว”​

เธอยิ้มหน้าเจื่อน ๆ​
“ไม่ได้กลับ กักตัวหลายรอบเพราะโควิด”​

ฉันมองเข้าไปในนัยน์ตาเธอ​
จักรวาลสีสันเผยความโศกาอาดูรราวปริมาณน้ำตาที่ไหลท่วมมหาสมุทรยังมิอาจเทียบได้​

“อยากกลับ แต่ที่นั่นมีปีศาจ”​

ประโยคนี้พาเอาใจฉันแห้งเหือด ขาวโพลน หลุดลอย มือพลางพับเมนูอาหารที่เพิ่งแบขึ้นมา​

“แต่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด!”​

เสียงที่อ่อนโยนของเธอทำให้ฉันเข้าใจว่าผิดหรือไม่ผิดก็ล้วนไร้ซึ่งความหมายบนดินแดนสนธยา คำว่า ‘ชะตาชีวิต’ ดำรงอยู่จริง แต่มีเฉพาะของผู้แพ้เท่านั้น​

“วันนี้เพื่อนเราโดนฆ่าอีกสี่คน”​

สายลมภายนอกซึ่งเงียบสนิทพร้อมใจกันส่งเสียงโหยหวนกรูเกรียวยาวนานราวกับจะกล่าวคำปลอบโยนหรือร่ำไห้ให้กับเธอมิอาจทราบได้​

“ผะ ผมขอสั่งอาหารล่ะนะ” น้ำตาฉันอาบไหลนองเต็มสองแก้ม​

เธอพับกระดาษ หนีบปากกา หันหลังกลับไป​

“หนูคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงแฟน นี่คือความหมายชีวิตทั้งหมดที่หนูมี เงินก็พอมีเก็บ แต่ไม่มีค่าอะไรในชีวิตอีกต่อไปทำไมไอ้เผด็จการพวกนั้นมันบ้าเงินบ้าอำนาจจัง..”​

และนี่คือสุ้มเสียงสุดท้ายของเธอ.​

บทกวีโดย รัฐพล เพชรบดี ​
— อดีตอาจารย์สาขาปรัชญาและศาสนา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน ปัจจุบันดำรงสถานะนักเขียนและนักวิชาการอิสระ ​
ภาพ: ศรีลา ชนะชัย​

Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนสามารถเป็นส่วนหนึ่งในการขยายพื้นที่การสื่อสารสังคมอย่างมีส่วนร่วม เพื่อร่วมกันส่งเสียงของพวกเราให้ดังขึ้น! เปิดรับต้นฉบับงานสื่อสารทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็น บทความ ความคิดเห็น บทความวิชาการ สารคดีเชิงข่าว ความเรียง บทบันทึก เรื่องสั้น บทกวี Video Photo-essay และงานสื่อสารอื่นๆ ที่บอกเล่าเรื่องราวและประเด็นทางสังคมในพื้นที่ภาคเหนือและประเด็นที่เกี่ยวข้อง ​

สามารถส่งต้นฉบับ ประวัติขนาดสั้นของเจ้าของผลงาน มาที่ lanner.editor@gmail.com ระบุ “ส่งต้นฉบับ Lanner” ​

มาร่วมกันสร้างพื้นที่สื่อสาร สังคมประชาธิปไตย ชีวิตใหม่ที่ดีกว่าไปด้วยกัน​

#whatshappeninginmyanmar​
#กวีเน้อ ​
#lanner

ทีมข่าวที่ประกอบไปด้วยผู้คนหลากหลาย บ้างก็มาจากทะเล บ้างก็มาจากภูเขา แต่สุดท้ายก็ลงเอยที่ภาคเหนืออยู่ที่ Lanner นี่แหละ...

ข่าวที่เกี่ยวข้อง