27/07/2022
เพิ่งเห็นหน้าเธอวันนี้
แป้งทานาคายังคงเด่นที่ยุ้ยแก้ม
ฉันนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกวักมือเรียก
“หายไปตั้งนาน คิดว่ากลับประเทศไปแล้ว”
เธอยิ้มหน้าเจื่อน ๆ
“ไม่ได้กลับ กักตัวหลายรอบเพราะโควิด”
ฉันมองเข้าไปในนัยน์ตาเธอ
จักรวาลสีสันเผยความโศกาอาดูรราวปริมาณน้ำตาที่ไหลท่วมมหาสมุทรยังมิอาจเทียบได้
“อยากกลับ แต่ที่นั่นมีปีศาจ”
ประโยคนี้พาเอาใจฉันแห้งเหือด ขาวโพลน หลุดลอย มือพลางพับเมนูอาหารที่เพิ่งแบขึ้นมา
“แต่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด!”
เสียงที่อ่อนโยนของเธอทำให้ฉันเข้าใจว่าผิดหรือไม่ผิดก็ล้วนไร้ซึ่งความหมายบนดินแดนสนธยา คำว่า ‘ชะตาชีวิต’ ดำรงอยู่จริง แต่มีเฉพาะของผู้แพ้เท่านั้น
“วันนี้เพื่อนเราโดนฆ่าอีกสี่คน”
สายลมภายนอกซึ่งเงียบสนิทพร้อมใจกันส่งเสียงโหยหวนกรูเกรียวยาวนานราวกับจะกล่าวคำปลอบโยนหรือร่ำไห้ให้กับเธอมิอาจทราบได้
“ผะ ผมขอสั่งอาหารล่ะนะ” น้ำตาฉันอาบไหลนองเต็มสองแก้ม
เธอพับกระดาษ หนีบปากกา หันหลังกลับไป
“หนูคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงแฟน นี่คือความหมายชีวิตทั้งหมดที่หนูมี เงินก็พอมีเก็บ แต่ไม่มีค่าอะไรในชีวิตอีกต่อไปทำไมไอ้เผด็จการพวกนั้นมันบ้าเงินบ้าอำนาจจัง..”
และนี่คือสุ้มเสียงสุดท้ายของเธอ.
บทกวีโดย รัฐพล เพชรบดี
— อดีตอาจารย์สาขาปรัชญาและศาสนา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน ปัจจุบันดำรงสถานะนักเขียนและนักวิชาการอิสระ
ภาพ: ศรีลา ชนะชัย
Lanner เปิดพื้นที่ให้ทุกคนสามารถเป็นส่วนหนึ่งในการขยายพื้นที่การสื่อสารสังคมอย่างมีส่วนร่วม เพื่อร่วมกันส่งเสียงของพวกเราให้ดังขึ้น! เปิดรับต้นฉบับงานสื่อสารทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็น บทความ ความคิดเห็น บทความวิชาการ สารคดีเชิงข่าว ความเรียง บทบันทึก เรื่องสั้น บทกวี Video Photo-essay และงานสื่อสารอื่นๆ ที่บอกเล่าเรื่องราวและประเด็นทางสังคมในพื้นที่ภาคเหนือและประเด็นที่เกี่ยวข้อง
สามารถส่งต้นฉบับ ประวัติขนาดสั้นของเจ้าของผลงาน มาที่ lanner.editor@gmail.com ระบุ “ส่งต้นฉบับ Lanner”
มาร่วมกันสร้างพื้นที่สื่อสาร สังคมประชาธิปไตย ชีวิตใหม่ที่ดีกว่าไปด้วยกัน
#whatshappeninginmyanmar
#กวีเน้อ
#lanner
ทีมข่าวที่ประกอบไปด้วยผู้คนหลากหลาย บ้างก็มาจากทะเล บ้างก็มาจากภูเขา แต่สุดท้ายก็ลงเอยที่ภาคเหนืออยู่ที่ Lanner นี่แหละ...